Hayatın yine sıradan devam ederken pat biri çıkar karşına. Hep beklediğin kişidir aslında. İşin rengi değişir o zaman. Bütün renklerini kırmızı yapar. :)
İyi kötü her şeyi onunla yaşamak istersin. Sahiplenirsin çok düşünürsün. Sonra alışırsın. Alışmak, bağlanmak kötü bir şey, eğer hak etmeyen birisi ise. Ve genelde de hak etmezler.
Onun için bitirmek, unutmak ve başka birine aşkım demek çok basittir. Ve bunları senin gözüne sokmak onun için çok keyiflidir. Sen bunları seyrederken incilir ve ne yapacağını düşünürsün. Aslında düşünülecek bir şey kalmamıştır. Tatlı bir aşk oyununda rolün bitmiştir.
Şimdi yeni bir oyunda sahnedesin...
Bu oyunun adı, hayat. Benim bundan sonra ki yaşamımın sahnesi. Zor bir roldeyim.
Güçlü olmasını bilen ve biraz daha olgun bir karakteri canlandırıyorum artık.
Sıradan bir hayat benimki. Hiç bir şey istediğim gibi değil. Bir kumandayım ailem için. Ya da yarış atıyım. Yaşıyorum yalanların arasında. Çünkü başka seçenek yok.
Bazen gitmek istiyorum.
Yine bir sıradan hayat ama benim istediğim gibi bir hayat yaşamak için. Yurt dışına gitsem mesela. Gitar çalıp şarkı söylesem sokaklarda. Kendime yetecek kadar para kazansam...
Bazen öyle bir an geliyor ki, neden yaşadığımı soruyorum kendime. Tam yoluma basmış gidiyorken, yolda annem geliyor aklıma, kokusunu hissediyorum, yavrum diye haykırışı kulaklarımda çınlıyor... Sonra adımlarımı geri geri atıyorum. Geldiğim yere geri dönüyorum. Uslu olup hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum...
Bak hayat hala devam ediyor...
Kafam karışıkken ve ya bunalıma kadar gelmişken bunu hep yazılarıma yansıtıyorum. Hep mutsuzken yazmak istiyorum. İçimdeki her şeyi yazmak ve rahatlamak.
Bütün bu yaşadıklarımın bir anlamı var mı?
Neden bazı romeolar julietleri iplemez?
Neden istediğim şeyleri gerçekleştiremiyorum?
Hayallerime neden bu kadar uzağım?
Niçin kimse bana yardım etmiyor?
Herkes mi hep kendini düşünür?
Beni bu dünya da kaç kişi seviyor, kaç kişi nefret ediyor?
Ben aslında iyi biriyim.
Neden böyle her şey ?
Kanadı yara bir kuşun uçmak için çırpınışları gibi, çırpınışlarım.
Dalga vuruyor içime. Sonra gözlerimden su damlacıkları kayıp gidiyorlar. Benim içim deniz gibi dolmuş dalgalar gibi taşarken, çevremde beni anlamayan tuhaf bakan bakışlar...
Hayatımızda istemediğimiz halde çok keşke deriz.
Keşke, uçan balonumu elimden kaçırdığım için ağlayan küçük kız olarak kalsaydım. Hiç büyümeseydim. Küçük dünyamın içinde, pembe şekerlerim,uçan balonlarım, çakıl taşlarım, misketlerim olsaydı...
