Kendime uzaktan bakmak çok isterdim.
Acaba nasıl görünüyorum, dışardaki bir gözden ? Gerçekten o kadar güzel miyim? Oradan bakınca o kadar saf kalpli miyim, kırılgan mıyım..? Dokunsan ağlayacak gibi, gözlerinin içine baksan sevecek gibi mi? Ya da saçlarını okşasan, kalbini dökecek gibi mi ? Dinleseler içini anlatacakta, korkuyor gibi mi ?
Bu kadar zor mu gerçekten ?...
Ve uyandı geçmiş. Oysa beyaz örtüyle kapatmıştım acıtan duygularımı. Unutmuştum sonsuza kadar arkama bakmadan... Uçsuz bucaksız yok olurcasına bırakmıştım kendimi zamana. Oradan oraya savrulmuş bir yol bulmuştum hep kendime. Nereden nereye gideceğimi bilmeden, sormadan, sorgulamadan, düşünmeden, sadece gitmiştim geçmişten. Acıtan duygularımdan arkama bakmadan kaçmıştım...
Bir ses duydum, sadece bir kıvılcım yandı, kaçtığım his geri gelmişti... Şarkı kulağıma ağıt yapıyor, kalbim ağlıyordu..
Artık ağlayan kalbimi sadece ben duymuyordum...
Yağmurlu bir günde ansızın karşılaşmamız ve gözlerimizin birbirine kilitlenmesi... Bitmemiş devam ediyormuşuz gibi, savunmasız kalıyorum... Aniden sımsıkı sarılıyoruz..
Koruyamıyorum duygularımı, durduramıyorum onları. Akıyorlar kalbine.. Unutmamışım kokunu, sıcaklığını ve beni güvende hissettiren sarılmanı... Beni her defasında pamuk gibi hissettiren varlığını...