' Denizin sonsuzluğu kadar uzak '

Rüzgar okşuyordu saçlarımı, gözlerim dalarken uzaklara... Martılar fısıldıyordu kulağıma seni...
 Gözlerim dalarken denizin derinliğine kayboluyordu ruhum. Perde iniyordu gözlerime. Sonra sen ve ben... Biz ve güzel anılarımız... Bu denizin sonsuzluğu kadar uzak şimdi...
Bir kadehiz artık yokluğumuza...

İçelim o zaman içimizde kalan son aşk kırıntısına ..

' Sessiz bir gece '

Yokluğunun sesi bu sessizlik.Gece karanlık aynı içimdeki sana kararan, duygularım gibi. Ben artık sana güneş gibi doğmayacağım. Sen ise her an bana gündüz gibi aydınlık olamayacaksın. Biz, biz artık olamayacağız... Sonsuz bir boşluk girecek aramıza. Sonra zaman duvarlarını örmeye başlayacak. İnsanlar karışacak aramıza. Daha da uzaklaşacak mesafeler...
Mesafeler...
Bir bakacağız tesadüfen aynı bir mekanda. Büyümüşüz, büyümüşsün. Yüzün... Yüzünde çizgiler oluşmuş ve bakışlarında özlem, pişmanlık ve derin bir acı barındıran. Ellerimde başka biri, kalbim acıyor..
Sen; çok pişmanım bir tanem...
 Ben; seni çok özledim...
Ardından geçip giderken, ıssızlığınla yine başbaşa kalıcaksın... Herşey için çok geç olacak.

' Aldatılmak '

Dünya'nın en ağır sözü şuan buymuş gibi geliyor. Kimseye anlatmadım, anlatamadım, anlatmak istemedim. Bir insan birinin elini tutarken  başka birinin elini nasıl tutar bilemiyorum. Fakat yaşattığı duygu çok yüklü bir şey. Onun beni aldattığını görmeden dua edipte yatmıştım. Allah'ım sen bana insanların gerçek yüzünü göster, diye içimden dua etmek gelmişti. Ertesi gün ise tesadüfen.. O kadar çok üzgünüm ki. Kendime kızgınım aslında. Nasıl onu kalbimde bu kadar büyüttüm diye.Böyle seviyesiz bir insan ne sevilmeyi ne de onun için üzülmeyi hak eder.Susuyorum bu sefer. Çünkü kul susarsa Allah konuşurmuş..
Ben yine bir süre sonra güçlü olur, yoluma devam ederim.
Bülent Ortaçgil' in dediği gibi; her şey geçer hayat kalır.
Mühim olan işte kaldığın hayatta hala insan olmaktır. Birine bir şey yaparken vicdanını dinlemeli ve ne olursa olsun dürüst olmalı insan...